حجاز قبل از ظهور

«اما هنگامی که عبدالله بمیرد، مردم پس از او [برای انتخاب خلیفه] اتفاق نظر پیدا نمی کنند و این مسئله تا زمان [ظهور] مراد شما، إن شاء الله، پایان نمی پذیرد. پادشاهی سال ها می رود و [زمان پادشاهی] ماه ها و روزها فرامی رسد». ابوبصیر گفت: عرض کردم: آیا این دوران به درازا می انجامد؟ امام (علیه السلام) فرمودند: «نه، هرگز».
اختلافات پس از مرگ عبدالله تبدیل به درگیری های داخلی برای به دست آوردن قدرت و حکومت می شود و جنگ های داخلی میان فرزندان خانواده های حاکم در می گیرد و آن گونه که در این روایت آمده: «از جمله نشانه های خروج، رویدادی است که میان حرمین اتفاق می افتد». عرض کردم آن رویداد چیست؟ فرمودند: «یک نابودی که میان حرمین خواهد بود و فلانی از فرزندان فلانی، پانزده رهبر و بزرگ را می کشد»؛ یعنی در این میان حکومت حجاز ضعیف می شود و آن فراغ سیاسی و وضعیت امنیتی نا به سامان پیش می آید.
با نبود قدرت و سلطه ی سیاسی و ضعف آن و مشغول شدن مقام ها و سردمداران به درگیری و جنگ برای به چنگ آوردن قدرت و مقام، گروه های ناصبی دشمن اهل بیت (علیهم السلام) فعال می شوند و از اینجاست که مفهوم روایاتی را که درباره ی پریشانی و نا به سامانی که در میان حجاج در «مِنا»، طی مراسم حج آن سال پیش می آید، می فهمیم تا آنجا که به دلیل ادامه ی اختلاف حجازی ها برای به دست آوردن قدرت و مقام «جمره ی عقبه» به خون آغشته می شود.
علاوه بر جو امنیتی حاکم در «حجاز» که با شیعه نیز دشمنی دارد، بسیاری از شیعیان به زندان افکنده می شوند. این حوادث در بیست و پنجم ماه ذی حجه با قتل فرستاده ی امام (علیه السلام) که همان نفس زکیه است، در حرم «مکه» میان «رکن و مقام» پایان می یابد.
مسئله ی بسیار مهم در حجاز در آن دوران (یعنی پیش از ظهور) این است که دیده های مسلمانان به سوی امام مهدی (علیه السلام) است و منتظر ظهور ایشان هستند. در آن زمان این خبر میان مردم منتشر می شود که ایشان در «مدینه ی منوره» سکونت دارند و آغاز حرکتشان از مکه ی مکرمه خواهد بود. در این مدت، امام (علیه السلام) با یاران خویش در مدینه ی منوره و سپس مکه ی مکرمه ارتباط برقرار می کند و نقش رهبری خود را به طور کامل ایفا می کند و در آن شرایط بسیار حساس، بیانات خود را به پیروان و یارانش می رساند و به صورت مستقیم با یارانش در مناطق مختلف اسلامی (پس از ندای آسمانی و خروج سفیانی) ارتباط برقرار می کند و آن پایان غیبت کبرا و آغاز ظهور اصغر است.